In het land der blinden is een oog….

Als je mij zou vragen om iets te zeggen over hoe ik zou reageren als ik het gevoel heb dat ik gefaald zou hebben, dan zou ik waarschijnlijk iets zeggen in de trant als dat ik een altijd een pleaser ben geweest. Dat ik het anderen graag naar de zin maak, en dat ik wel degelijk bewust van ben waarom ik dit gedrag soms heb. Ik kan totaal niet tegen disharmonie en ik wil als vele anderen graag gezien worden, liefde krijgen erbij horen. Om dat voor elkaar te krijgen heb ik mezelf een strategie aangemeten, waardoor mijn fijngevoeligheid nog verder ontwikkeld is. Ik kan zorgen voor alles en iedereen maar weet je, daarmee vergeet ik volledig mezelf. Gelukkig en dat klinkt wel gek misschien als je het zo leest, kreeg ik een hernia en een burn-out en liet Gunner mij zien hoe het anders kon. “Gelukkig”

Ik stelde me voor, ik maakte kennis met haar labradoedel en ik zei haar, ik zet je koffie voor je neer……Ja hoor zei ze ik heb nog 10% zicht aan één oog…vertelde ze mij, maar in het land daar blinde ben ik de koningin riep ze lachend!

Dat zorgen voor jezelf blijkt bij meerdere die mijn pad kruizen een uitdaging. Zo mocht ik gister te gast zijn bij de oogvereniging, waar ik aan slechtziende, blinde mensen, soms met een meervoudige uitdaging, als doofheid en/of autisme, een workshop mocht geven “kennis maken met de spiegel”. Samen met hun blinde geleide hond lieten zij zich onderdompelen in de workshop. De hond is ongelooflijk belangrijk, daarmee dus ook het vertrouwen dat hij je “veilig” brengt waar je wezen moet. Langs alle obstakels, gewoon heel letterlijk, de trap, een stoep, paaltjes, borden en oei daar hebben wij er hier nogal wat van! Dat is een weg van vallen en opstaan, van leren en naar jezelf en je hond durven kijken, wat voor sommige ook een lastige bleek. Vooral ‘voelen’ besefte ik, mensen spraken over muurtjes, over blok beton, over woorden als koppigheid, maar heel vaak hoorde ik het woord “perfectionisme”. Soms komt dit vooral voort uit angst en het kan het hele leven beheersen. In het onderbewuste is iemand bang dat als iets niet goed genoeg is, diegene niet goed genoeg is. Het is de angst voor falen die onzeker maakt. “controle” is heel belangrijk hierbij, iets waar we ook over spraken. Want als ze niet kunnen vertrouwen op hun trouwe maatje dan is het ook heel moeilijk om die controle over te laten aan de hond. Die perfectionisme heeft sommige mensen ook heel erg veel gebracht en dat maakt dat het zo moeilijk is om te denken een 6je is ook goed. Wijze lessen kwamen ter tafel van mensen die openlijk hun verhalen deelden. Met respect luisterde ik naar de verhalen, soms met tranen in mijn ogen en pijn in mijn hart, maar dankbaar dat ik hier heel even deelgenoot van mocht zijn. We onderzochten de rollen, die van zichzelf, die van de hond, de relatie en spraken over grenzen. Over hoe dat in je lichaam voelt en wat je dat zegt. Heel vaak bleven we net aan de oppervlakte omdat “voelen” echt een brug te ver leek. Ik besefte dat een aantal van deze mensen aan het “overleven” is en wat gebeurt er als ze die beerput van gevoelens open maken,… Hoe werkt het, als je andere niet kunt zien en of horen en als de buitenwereld een afspiegeling is van jouw binnenwereld of als we spreken over projectie?
Hebben sommige een andere mindset? Zijn zij steeds bezig met een of andere overlevingsstrategie? “Sommige zo ervaarde ik zijn zo vreselijk hard aan het werk, beiden zowel hond als baasje en moeten van A naar B en zonder zo weinig mogelijk obstakels, daar is voor “voelen” geen ruimte.

Nou waar loop je liever mee met een hond of een stok? Ik heb nog nooit iemand horen zeggen, wat een leuke stok? Mag ik m even aaien!