We liepen samen, ze had een knoop in haar maag vertelde ze. Wat het was kon ze me niet vertellen. Of ze er bij kon blijven, was nogal lastig, want wat zou er komen? Plots stond ze stil. Het was niet de eerste keer, dat ze zo abrupt uit haar overpeinzingen werd gehaald. Alsof er geen gevoel was, alsof ze niet kon aanvoelen wanneer hij even tijd en ruimte nodig had. Gunner snuffelde en bleef staan. Ze vindt het moeilijk. Wat het haar zei? Ze kon alleen die knoop maar voelen. Het zat haar in de weg. Aan het einde van de weg stond een dikke boom. Ik zei, loop er maar heen, als of daar het antwoord ligt.

Ze kwam er nooit aan.

Terwijl ze parmantig op de boom afstapte, werd ze ook deze keer abrupt gestopt, was het een patroon aan het worden? Wie zou het zeggen. Het is alleen zij die haar eigen antwoorden heeft, alleen iets weerhoudt haar om te voelen. Gestaag liep ze verder, met Gunner aan haar zijde. Het patroon herhaalde zich keer op keer, durf je het aan te gaan vroeg ik haar zacht?

Durf je het te voelen?

Als een slag bij heldere hemel stond ze stil, de tranen biggelde over haar wangen. De zon ging onder en dat licht spreidde zich als een deken uit over de weide. De bomen stil, geen zuchtje wind, alleen een diepe diepe zucht uit haar. Het was alsof het antwoord daar had gelegen en ze er opeens door geraakt werd.
“Ik ben het”,…. “die mezelf tegen houdt fluisterde ze. Ik durf de confrontaties niet aan te gaan, bang voor wat daar is en me zou kunnen overkomen.” Hij kwam naast haar staan en tilde zijn kop op, als of hij zeggen wilde dat dit was waar ze naar op zoek was geweest.

De knoop was weg. De weg verlicht en in stilte liepen we de avond tegemoet…………………………………………