hoe ik kwam tot bezinning wat bezieling werd…

Woensdag 2 augustus is het als ik voor het eerst mijn laptop open in La peyrouliere een plek in het zuiden van Frankrijk, in the middle of nowhere. Ten afgunste van mijn oudste dochter die haar dagen binnen slijt omdat daar enkel wifi is. Welkom in het leven van een puber!

Dussss adem in, adem uit.

De omgeving is prachtig, het zwembad is prachtig. Het huisje biedt alles wat je nodig hebt en ik kom langzaam weer terug in mijn lijf. Op zich zelf was het voor mij niet perse noodzakelijk om op vakantie te gaan. Ik kan het prima hebben in Zoelen, met de kipjes, het bos om de hoek en de moestuin. En toch daar gingen we. Manlief had het zo nodig! Onderweg kibbelen de kinderen en naast file en 800 anderen  die ook precies daar stoppen waar wij de afrit nemen, besef ik dat ik mezelf er aan kan overgeven, want er tegen vechten heeft geen zin. Het zou zonde zijn van de kostbare tijd die ik met ze heb. De kostbare tijd die ik stop in de ander, in mezelf, in het hier en nu in verbinding. Dat was een goede WAKE-UP CALL.

Verbinden, daar roep ik jullie allen toe op, je mag wakker worden als het gaat om de komst van AI, die steeds een grotere rol in gaat nemen in ons bestaan, let maar op, binnen een paar jaar zal het een deel van onze taken overnemen. Het enige zo besefte ik, daar in de file, wat het niet over kan nemen en dat is een kostbaar goed, iets wat wij mensen alleen hebben, maar waar ook wij steeds meer van vervreemd raken. Iets wat wij eigenlijk allemaal nodig hebben om te kunnen overleven, namelijk “verbinding” hebben met anderen. Jeetje wat heeft dat stuk ons geraakt in tijden van Corona, ik wil het woord niet uitspreken, zo’n pijnlijk verhaal dat ik het vind. Wat daar gebeurde is gewoon onmenselijk. Dat menselijke stuk is iets wat ze ons never nooit af kunnen pakken. Zelfs AI niet. Tja alleen als ik dan om me heen kijk, dan word ik niet perse blij van datgene wat ik zie en voel.

Dus blijf ik bij mezelf en maak ik er deze vakantie mijn missie van om te verbinden. Om de ander daadwerkelijk te zien, mensen in winkels, de kassière, de verkoopster van dat leuke kleine winkeltje, de meneer bij het koffie apparaat, of de meneer die de toiletten schoonpoetst. De gite houders, de gasten in de gite naast ons, de meneer die ons rond lijdt in het museum. Ik verbind, ik stel vragen, ik sta open en luister. Ik absorbeer, zie, erken en heb lief.

Tevens besef ik dat in mijn vakgebied, ik aan de juiste kant zit van de streep. Ik kan AI inzetten voor taken die me veel tijd kosten, zodat ik tijd over hou om die ander te kunnen zien. Ik kan het voor me laten werken. Mooi om uit te zoeken hoe ik dat wil integreren in mijn bedrijf. Ikzelf blijf nog altijd de verbindende factor, iets wat ik wil meer in het licht wil gaan zetten, net als dat ik mijn aanbod zo wil inrichten dat ik jou als vrouw kan helpen weer terug te komen bij jezelf. Om jouw eigen blauwdruk te leren kennen, zodat je weet waar je grenzen liggen en wat je nodig hebt om jezelf te kunnen voeden. Niet om alleen maar om de IK te voeden, maar om jou als het individu de mogelijkheid te geven doormiddel van jouw krachtige IK het “wij” te kunnen dragen.  Want het “WIJ” is toch waarover het uiteindelijk gaat?

Hebben wij elkaar niet allemaal nodig?

Het “wij” van het gezin, de gemeente, de community, het werk, alle systemen waarin je woont, leeft, werkt, sport, etc? Daar waar jij jouw stuk mee brengt en ook weer krijgt wat je nodig hebt? Ja dat lijkt me waanzinnig als ik om die reden met jou mag werken! Mooi wat een vakantie met je doet niet waar? Deze omgeving laat het stromen! Het inspireert me.

Nu wil ik nog iets met je delen, er is iets prachtigs op mijn pad gekomen. Ik start na mijn vakantie als mede coördinator bij Life joy, een stichting in Tiel, met een community en een gebouw met ruimte verhuur, met als missie “heb lief doe goed”. Als we dan spreken over verbinding dan voel ik dat ik een juiste stap heb genomen, dit komt niet voor niet op mijn pad!

Het is bewolkt hier in Frankrijk, soms regent het, soms schijnt de zon en zo is het ook met het leven. Ik kijk naar mijn jongste dochter, de ziel met als missie licht brengen. Ze roept naar iedereen bonjour en is verontwaardigt als mensen haar niet zien. Wat een prachtziel is het toch, als ik zie hoe ze contact maakt, open staat en zonder oordeel is, zo puur! Wat is ze gegroeid.

Teleurgesteld is ze als er geen “bonjour’ terug komt. Ze blijft het roepen of gaat voor iemand staan, net zo lang ze een gedag terug krijgt. Soms leg ik uit dat het niet aan haar ligt maar aan “die ander”, die moet nog wakker worden lieffie  zeg ik dan maar, wat fijn dat je de ander ziet. Stiekem hoop ik zo dat ze dit blijft doen, deze sterren kinderen verlichten onze aarde, als je ze tegen t lijf loopt denk dan eens aan mijn woorden  ;-), en daag jezelf uit om de ander werkelijk te zien. Het is zo prachtig wat je dan terug krijgt!

Liefs uit Frankrijk

Susanne en co-coach Gunner