Hoe moeilijk kan het zijn?

Oh wauw, nu de stap eenmaal lijkt gezet, is er geen weg meer terug! Ik heb het over de stap naar ondernemerschap. Volledig op eigen benen staan, zorgen voor je eigen inkomen, zichtbaar zijn in deze oh zo verzadigde markt, waar coaches als paddenstoelen uit de grond rijzen.
Ik word overspoeld door gedachten, emoties en overtuigingen die me niet altijd per se verder helpen. Dus probeer ik te zijn met mijn gevoel en te reflecteren op wat er binnen in mij gebeurt. En opeens besef ik: ik weet het gewoon even niet meer.

Ken je dat? Jarenlang heb je gevoeld en geweten wat goed voor je was. Ik mocht leren om daar naar te luisteren, naar dat stemmetje van binnen dat zo hard om aandacht schreeuwde. Maar ik stopte het weg, duwde het aan de kant, deed het deurtje naar mijn hart dicht… en toen was daar het grote moment. Ik brak. Letterlijk, gewoon doormidden.

Velen van jullie kennen misschien mijn verhaal—het moment dat Gunner in mijn leven kwam en er zoveel voor mij veranderde. Dus besloot ik te gaan luisteren. Zonder Gunner aan mijn zijde voelde het onwennig. Ondanks dat ik wist dat dit mijn pad zou zijn, had ik nooit gedacht dat ik in deze achtbaan terecht zou komen. De rollercoaster van emoties, twijfels, gevoelens die alle kanten op schieten. Ik ben op mijn best als ik mag coachen, als ik mag verbinden met de ander en mee mag reizen. Ik ben gelukkig en dankbaar. Maar er is ook een andere kant.

De eenzaamheid. Het binnenhalen van klussen. Zichtbaar zijn. Een onweerstaanbaar aanbod hebben. Verkopen.En dát is nou precies wat ik totaal niet ambieer. Dus: ken uzelf, en weet waar je zwakke punten zitten.

Gevangen in de gouden kooi
Geconditioneerd en grootgebracht in een gouden kooi. Altijd precies weten waar je aan toe bent. De veiligheid (of was het schijnveiligheid?), de verbinding met anderen. Werken aan een doel, al was het niet perse de mijne. Maar zelfs binnen die tralies voelde ik me gevangen. Zo gevangen, dat ik eruit wilde breken.

Nu ben ik eruit. Helemaal los.
En nu mis ik gewoon mijn gouden tralies. Mijn gevangenschap. Mijn zekerheden.
Nu voel ik dat alles, maar dan ook echt alles—including me— op losse schroeven staat.

Welkom in de nieuwe wereld. De wereld van de ondernemer.
En zo hoor ik mezelf zeggen: Hoe moeilijk kan het zijn?
Het is de leerkuil waar ik in zit. (Iets met dat moeilijkheden ervaren en frustratie juist onderdeel zijn van groei.) Ik mag dan goed zijn in coaching, maar alles eromheen… dat is toch echt een ander verhaal. Er is één ding veranderd in mij:
Ik duw de pijn niet meer weg.
Ik maak ruimte voor dat wat raakt en ik ben er letterlijk mee. Ik heb een paar tools die me helpen, waaronder mijn ademhaling. En ik ben maar wat dankbaar dat ik deze altijd op zak heb. Dus terwijl ik het gevecht met mijn kooi aanga, besef ik dat wat ik écht nodig heb, is: liefde.
Zachtheid. Mijn ademhaling, om mezelf tot rust te brengen. Ik vecht niet langer tegen mijn demonen. Ik ben er gewoon mee.
De tranen rollen toch vanzelf wel. Het gemis van mijn vriendje blijft, wat ik ook doe.
Waarschijnlijk hoort dit allemaal bij rouw.
“Rouw om mijn plek in het systeem”.
“Rouw om het verlies van alles wat zo veilig leek”.
“Rouw om het ergens bij horen”.
“Rouw om oude paden”.
“Rouw om het verlies van verbinding… waarin ik tegelijkertijd mezelf weer vind”.

Hoe dubbel is het eigenlijk allemaal? En hoe moeilijk kan het zijn?
Hoe moeilijk kan je het jezelf maken?
Misschien is dát wel precies wat het is…

ps: wil je meer weten over de adem, download dan hier gratis e-book
Liefs Suus

Schrijf je in voor de nieuwsbrief en blijf altijd op de hoogte!