Van Alleen Zijn naar Thuiskomen bij Mezelf: Een Reis van Herkenning en Genezing

Toen ik geboren werd, zat ik vast. Mijn moeder had een helse bevalling. Maar wat te denken van mij? Ik zat klem, en op een bepaald moment kreeg ik geen zuurstof meer. Mijn eerste ademhalingen waren al gevuld met angst, spanning en vooral: ik was alleen. Twee dagen zonder aanraking, zonder geruststelling. Daar begon mijn leven.

De Ervaring van Alleen Zijn

In de vroege jaren van mijn leven begon mijn lichaam al een verhaal te vertellen, een verhaal dat ik pas veel later zou begrijpen. Vast, afgesneden, in stilte – ik ervoer al op jonge leeftijd het gevoel van alleen zijn. Het was niet zomaar een moment van eenzaamheid, maar een diepgeworteld gevoel dat ik vaak zou ervaren, zelfs tussen mensen, in relaties, en zelfs in drukke kamers.

Toen ik me ouder begon te voelen, leerde ik snel hoe ik me moest aanpassen. Hard werken, pleasen, zorgen voor anderen – dit alles was mijn manier van overleven. Ik wilde gezien worden, erbij horen. Maar in mijn zoektocht naar veiligheid en verbinding, kwam ik steeds weer terug bij hetzelfde punt: ik voelde me alleen. Dit was niet de eenzaamheid van eenzaamheid, maar een dieper verlangen om geaccepteerd en gezien te worden, iets dat ik mezelf niet had gegeven.

Herinnering van de Pijn

In de daaropvolgende jaren ontdekte ik dat dit gevoel niet alleen psychisch was, maar ook fysiek. Mijn lichaam begon mij te vertellen dat ik niet verder kon. Een hernia dwong mij letterlijk tot stilstand. Ik moest leren luisteren, te zijn in plaats van altijd te doen. En hoewel dat het moeilijkste was dat ik ooit had ervaren, bracht het me een cruciale les: er is ruimte in de pijn. En ook daar, tussen de breuken van mijn lichaam, was ik weer alleen.

De Spiegel van Gunner

Het was pas toen mijn hond Gunner in mijn leven kwam, dat ik begon te begrijpen wat het was om écht aanwezig te zijn – zonder oordeel, zonder verwachtingen. Hij was mijn spiegel. Het was met hem dat ik leerde wat het betekende om bij mezelf te zijn, zonder te vluchten, zonder mijn pijn te ontkennen. Zijn aanwezigheid bood me de ruimte om eindelijk te zakken, mijn adem te voelen, en te begrijpen dat het niet over perfectie ging – het ging om zijn, om ademen, om voelen.

Maar ook Gunner moest ik loslaten. En toen mijn hart opnieuw brak, kwam ik terug bij de oude pijn. Ik moest opnieuw alles doorvoelen, opnieuw alleen zijn. Dit keer was het anders, want ik ontdekte de kracht van de adem.

De Adem als Gids naar Thuiskomen

De adem leerde mij een belangrijke waarheid: trauma leeft niet alleen in ons hoofd. Het leeft in ons lichaam, in de vastzittende adem, in het hart dat zich sluit. Maar ook in de adem die weer gaat stromen, in de ruimte die ontstaat wanneer we onszelf toelaten te voelen.

Met elke ademhaling begon ik mezelf opnieuw te ontmoeten. Niet als een perfect wezen, maar als een compleet mens, met al mijn kwetsbaarheid, kracht en liefde. Ik leerde dat alleen zijn niet altijd betekent dat ik verloren ben. In plaats daarvan ontdekte ik dat ‘alleen zijn’ een ruimte van thuiskomen bij mezelf is. Ik ben er. Ik ben met mij. En dat is genoeg.

Wat ik Heb Geleerd

Het verhaal dat ik met je deel is een uitnodiging voor jou om je eigen reis van thuiskomen te verkennen. Om te voelen dat het oké is om alleen te zijn, en dat de kracht van herstel vaak ligt in het luisteren naar je lichaam en je adem. Jij bent jouw eigen veilige plek. Wat het ook is dat je hebt meegemaakt – het is niet te groot of te klein om door te voelen.

De adem is altijd bij je, altijd aanwezig. Het is een manier om jezelf te vinden, om jezelf te omarmen, zelfs in de momenten van pijn en onzekerheid. Als je wilt, kan ik je begeleiden in dit proces, door samen met jou te ademen en te ontdekken wat er voor jou ligt, precies op het moment dat jij daar klaar voor bent.

liefs Suus