De Voerbak-Vijand: Gunner’s Avontuur bij de Dierenarts

Het mooie van een hond is dat je altijd naar buiten mag. Misschien moet je wel. Ik hou niet zo van het woord ‘moeten’, maar het is zeker een noodzaak. Zowel voor de hond als voor de mens! Elke keer als ik met Gunner naar buiten ga, ervaar ik een enorme rust, ongeacht het weer. Zoelen is wat dat betreft een prachtige plek om “verplicht” te wandelen! 😉

Vandaag verliep echter anders, want gisteren is Gunner naar de dierenarts geweest voor een gebitsreiniging. Helaas moest hij hierbij onder narcose, iets wat hem minder goed bevallen is. Toen ik het verlossende telefoontje kreeg dat ik hem mocht ophalen, was hij redelijk suf. Logisch ook, toch had ik verwacht dat hij gaandeweg de avond wel zou opknappen. Maar niets was minder waar. Hij heeft de hele avond alleen maar buiten gestaan en weigerde zelfs naar zijn voerbak te kijken. Iets wat niet bij Gunner past, sinds zijn castratie is hij veel meer op voer gericht en dat komt stiekem ook, omdat ik veel met hem train.

Vanmorgen stond hij piepend aan de trap. Hij draalde wat en wilde verder ook vrij weinig. Zijn voerbak wilde hij niet aankijken; hij draaide zijn kop weg alsof het een eng monster was. Je zou denken dat hij pijn heeft in zijn bek? Wat misschien ook klopt. Ik dacht, ik geef hem wat zacht vlees, maar ook dat (in zijn bak) weigerde hij. Ik had nog een hondenworst liggen en dat ging er wel in. Zat niet in zijn bak, dus wat is er met die bak gebeurd dat hij daar nu een aversie tegen heeft? Het was niet zijn bak die hem naar de dierenarts bracht en achterliet, maar ik. Oh, wat voelde ik me vreselijk schuldig, alsof ik mijn kleuter voor het eerst achterliet bij de kleuterschool.

Toen ik hem kwam ophalen, hoorde ik hem janken, zoals alleen Gunner dat kan. Het leek wel een opera in de dierenkliniek! En daar stond hij dan, met zijn suf koppie en een blik die zei: “Waarom, mens? Waarom heb je mij verraden?” Uiteindelijk heeft hij me toch vergeven, vooral omdat ik die hondenworst tevoorschijn toverde. Want tja, wie kan er nou boos blijven met een lekker hapje?

Zo zie je maar weer, het leven met een hond is nooit saai en altijd vol verrassingen, zelfs als het betekent dat je voerbak ineens een vijand wordt.